kucağındaki bardaktan yayılan ısıyı hissetmeye çalışır gibi eli bardağın üzerinde, bakışlar uzağa uzak bir yer de yoktu gerçi bakacak Kadıköy’de, apartman girişinde en uzak nereye bakılır ki? evsiz kelimesinin anlam bulduğu anlardan biriydi arabaya yürürken üşümemeye çalışıp geceyi sokakta geçirene rastlamanın ağır gerçekliğinin bastırdığı “ne renkli” diye fotoğrafı çekilen

dik duracağız dediler televizyonda sanki kimse ölmemişti sanki canı yanan olmamıştı dik durunca ölenler yeniden doğacaktı yılmayacağız dediler televizyonda yılmamanın bedelini bile bile bedeli ödeyecek kendileri değilse kim tutar sizi, ne söylersen söyle şehitler, yiğitler ölmez dediler tamam da, ölenler kimdi peki? aslında yiğitlik öyle bir şey ki bu lafa

çok yalnızız aslında bu kalabalık arasında ne kadar konuşsak da onla bunla içimiz yalnız oldukça ne fayda çok uzağız aslında bu yakınlık arasında facebook, instagram, twitter da ilaç değil bu uzağa çok gururluyuz ama laf ettirmeyiz hayatımıza gurur ne ki aslında gurursuz ama onurlu olmanın yanında doyamadık hayata kızmaya kötülükler

avunuyoruz aslında attığımız her postla ne kadar bilge, mutlu ve harika hayatlarımız hep on numara yalnızlaşıyoruz aslında attığımız her postla olmayan ama olsun istediğimiz para, ev ve araba saldırganlaşıyoruz aslında attığımız her postla yüzyüze bakmıyoruz ya atıp tutmanın maliyeti on para uzaklaşıyoruz aslında attığımız her postla gerçelikten, bildiğimizden hepsi mış

vapurdan İstanbul manzarası görende ne dert kalır ne de tasa vapurmuş demek bu derdin ilacı derdi tasası aslında İstanbul’un haracı tem, e5, bostancı ve hatta baltalimanı hepsi acımadan aldı alacağını haremden geçeriz diyenler hepten ortada kaldı öyle bir yer ki bu lanet olası gitsen bir, kalsan iki türlü yüzleşmeli